3 Maart: Vierlingsbeek-Swolgen

Oh toeval! Er overnachte een medepelgrim in de B&B. Ik zat dus 's ochtend met Gert-Jan en zijn ouders aan het ontbijt. Gert-Jan was net afgestudeerd en besloot er een half jaar tussenuit te gaan. Hij nam de route via de GR5 en de Weg van Arles. Dit betekend dus eerst helemaal naar de Middelandse zee en dan naar Spanje. Bravo!

Hij was net als ik pas vertrokken en zijn ouders liepen een paar dagen met hem mee. Zelf vervent wandelaars was dit voor hen een mooie manier om hun zoon uit te zwaaien
Omdat Gert-Jan cs.nog familie gingen ophalen op het station gingen we niet gezamelijk op pad. Dit gaf mij de gelegenheid om nog een paar boodschapjes te doen in het buurtsupertje. Tot mijn grote schrik vroeg de kassajufrouw of ik mijn rugzak wilde opendoen. Oh jee.... Gelukkig hoefde ik niet de boel uit te pakken. Het was meer een formaliteit. Hebben pelgrims een slechte naam in Vierlingsbeek??

Eenmaal buiten: regen! De eerste test voor mijn kleding. Zou ik droog blijven?
Het pieterpad is ook echt een pelgrimspad. Op de weg naar Swolgen zou ik in totaal 3 belangrijke kapellen tegenkomen. De eerste was een mooie grote Mariakapel, waar ik schuilde voor een fikse plensbui. De volgende was een mooi kapelletje voor St. Jozef in Smakt.


Het was weer gestaag gaan regenen. Tot nu toe bleef mijn kleding droog. Mooi! Na Smakt kondigde zich het landgoed Geysteren aan. Hier ligt ook de grens van Noord-Brabant en Limburg. Op die grens, midden in het bos bij een 6-sprong, ligt de Willibrorduskapel. Gebouwd in 1543 bij een put die waarschijnlijk al een 1000 jaar ouder is. Helaas was de kapel dicht. Maar omdat de regen intussen was opgehouden, was er gelegenheid om pauze te houden bij de picknicktafel tegenover de kapel. Na een minuut of 5 kwamen daar Gert-Jan en familie aangelopen! Met hen meegelopen tot Wanssum. Trage wandeling maar gezellig. De laatste 8 kilometer naar Swolgen weer alleen, onder dreigende luchten en soms flinke windvlagen. Maar geen regen meer.

Op weg: 1 en 2 maart.

Waarom gaat een mens aan de Camino beginnen. Een wandeltocht van 2500 kilometer over oude en nieuwe pelgrimswegen naar Santiago de Compostella. Over het algemeen is het een combinatie van redenen. In de Middeleeuwen ging men deze pelgrimstocht lopen om boete te doen of uit dank voor een genezing etc. Daarnaast was een pelgrimage een teken van vroomheid. Deze motivatie is de 21e eeuw bijna verdwenen, hoewel het bij beleidend Katholieken zeker nog meespeelt. Eerder gaat men nu op pad om een periode van het leven af te sluiten, om tot jezelf te komen, om weg te gaan van het alledaagse leven wat je bindt aan huis en werk. En om de sport en het avontuur.

Dit zijn allemaal overwegingen die bij mij hebben meegespeeld. Opeens kreeg ik de tijd en gelegenheid om een tijd ertussenuit te gaan. De rugzak te pakken en op pad te gaan. De bedoeling was om de volledige weg te gaan lopen: van Nijmegen naar Compostella. Maar helaas is dat niet gelukt. Een overlijden en een blessure hebben ervoor gezorgd dat mijn camino in delen zal moeten worden gelopen. De eerste etappe, van Nijmegen naar Reims, begint op 1 Maart.

Op 1 maart vertrok ik vanuit Nijmegen naar Cuijk. Dit is het dorp waar ik ben opgegroeid en waar mijn naaste familie woont.

De tocht naar Cuijk is al vaak gelopen en een goede manier om eens te testen of alles goed zit, of er goed is gepakt, of het lichaam er zin in heeft. Het wandelen ging goed maar natuurlijk was de rugzak te zwaar. Je neemt altijd weer teveel mee... Binnen een uur wist ik wat ik allemaal bij mijn ouders zou achterlaten.
In Cuijk aangekomen heb ik familie bezocht om gedag te zeggen. Een stempel gehaald bij mijn oude parochiekerk. 's Avonds lekker uit gegeten. Voordat de soberheid van het pelgrim zijn zou ingaan.


De volgende morgen uitgezwaaid en vertrokken. Nu echt op pad. De eerste etappe gaat naar Vierlingsbeek. Hier kom ik op het Pieterpad, het wandelpad naar Maastricht. Dreigende wolken aan de hemel terwijl ik op de dijk naar St. Agatha liep. Voorbij het oude Kruisherenklooster loopt het pad door het prachtige Maasheggenlandschap. Dit is nog een oud cultuurlandschap waarin de weilanden en akkers gescheiden worden door meidoornhagen en houtwallen. Ondanks de ruilverkavelingen is langs de Brabantse maasoever tussen St. Agatha en Vierlingsbeek nog veel van dit landschap bewaard gebleven. Tegenwoordig wordt het beschermd en hersteld.


Door het natte weer van februari zijn somige paden behoorlijk slecht. Het kost me ook even moeite om na Boxmeer het Pieterpad te vinden naar Vierlingsbeek. Voorbij de sluizen van Sambeek, bij het veerpont naar Afferden heb ik succes. Op naar het zuiden!
In Vierlingsbeek overnacht in een prima Bed & Breakfast.