Op weg: 1 en 2 maart.

Waarom gaat een mens aan de Camino beginnen. Een wandeltocht van 2500 kilometer over oude en nieuwe pelgrimswegen naar Santiago de Compostella. Over het algemeen is het een combinatie van redenen. In de Middeleeuwen ging men deze pelgrimstocht lopen om boete te doen of uit dank voor een genezing etc. Daarnaast was een pelgrimage een teken van vroomheid. Deze motivatie is de 21e eeuw bijna verdwenen, hoewel het bij beleidend Katholieken zeker nog meespeelt. Eerder gaat men nu op pad om een periode van het leven af te sluiten, om tot jezelf te komen, om weg te gaan van het alledaagse leven wat je bindt aan huis en werk. En om de sport en het avontuur.

Dit zijn allemaal overwegingen die bij mij hebben meegespeeld. Opeens kreeg ik de tijd en gelegenheid om een tijd ertussenuit te gaan. De rugzak te pakken en op pad te gaan. De bedoeling was om de volledige weg te gaan lopen: van Nijmegen naar Compostella. Maar helaas is dat niet gelukt. Een overlijden en een blessure hebben ervoor gezorgd dat mijn camino in delen zal moeten worden gelopen. De eerste etappe, van Nijmegen naar Reims, begint op 1 Maart.

Op 1 maart vertrok ik vanuit Nijmegen naar Cuijk. Dit is het dorp waar ik ben opgegroeid en waar mijn naaste familie woont.

De tocht naar Cuijk is al vaak gelopen en een goede manier om eens te testen of alles goed zit, of er goed is gepakt, of het lichaam er zin in heeft. Het wandelen ging goed maar natuurlijk was de rugzak te zwaar. Je neemt altijd weer teveel mee... Binnen een uur wist ik wat ik allemaal bij mijn ouders zou achterlaten.
In Cuijk aangekomen heb ik familie bezocht om gedag te zeggen. Een stempel gehaald bij mijn oude parochiekerk. 's Avonds lekker uit gegeten. Voordat de soberheid van het pelgrim zijn zou ingaan.


De volgende morgen uitgezwaaid en vertrokken. Nu echt op pad. De eerste etappe gaat naar Vierlingsbeek. Hier kom ik op het Pieterpad, het wandelpad naar Maastricht. Dreigende wolken aan de hemel terwijl ik op de dijk naar St. Agatha liep. Voorbij het oude Kruisherenklooster loopt het pad door het prachtige Maasheggenlandschap. Dit is nog een oud cultuurlandschap waarin de weilanden en akkers gescheiden worden door meidoornhagen en houtwallen. Ondanks de ruilverkavelingen is langs de Brabantse maasoever tussen St. Agatha en Vierlingsbeek nog veel van dit landschap bewaard gebleven. Tegenwoordig wordt het beschermd en hersteld.


Door het natte weer van februari zijn somige paden behoorlijk slecht. Het kost me ook even moeite om na Boxmeer het Pieterpad te vinden naar Vierlingsbeek. Voorbij de sluizen van Sambeek, bij het veerpont naar Afferden heb ik succes. Op naar het zuiden!
In Vierlingsbeek overnacht in een prima Bed & Breakfast.